Potencjał wodoru, czyli pH jest miarą kwasowości lub zasadowości roztworu. Jest to cecha określająca, czy w roztworze znajduje się nadmiar jonów wodorowych H+ (odczyn kwaśny), nadmiar jonów wodorotlenkowych OH- (odczyn zasadowy), czy są one w równowadze (odczyn obojętny). Przyjęto, że liczbę jonów wodorowych w roztworze będzie się określać za pomocą tzw. skali pH, która mieści się w granicach od 0 do 14. Została ona wprowadzona w 1909 roku przez Sørena Sørensena (1868-1939) – duńskiego biochemika i fizyko-chemika. Jeżeli pH w roztworze wynosi 9, oznacza to, że jest więcej jonów wodorotlenkowych OH- niż jonów wodorowych H+. Roztwór ten ma więc odczyn zasadowy. Aby określić pH roztworu stosuje się tzw. wskaźniki pH czyli substancje, których barwa zmienia się na odpowiedniki kolor w zależności od odczynu roztworu. Wskaźnikami są między innymi oranż metylowy i fenoloftaleina. Przez nasycenie pasków bibułki roztworami takich wskaźników i wysuszenie ich otrzymuje się papierki uniwersalne stosowane często w laboratoriach chemicznych do szybkiego określenia pH danego roztworu. Do mierzenia odczynu pH używa się również miernika, w którym jest zarówno odczyt wysokości wskaźników ORP jak i pH.